Հեքիաթը կարող եք կարդալ այստեղ:
Բովանդակություն
Այս հեքիաթում կար մի կախարդ, որը ապրում էր մագլների (ոչ կախարդների) գյուղում: Այդ գյուղում մարդիկ շուտ-շուտ էին հիվանդանում և գալիս էին օգնության այդ կախարդի մոտ: Նա նրանց օգնում էր կախարդությամբ, բայց ասում էր, որ իր կաթսայի մեջ դեղեր է պատրաստում: Օրերից մի օր այդ կախարդը մահանում է և իր ամբողջ ունեցվածքը տալիս է իր միակ հարազատին՝ որդուն: Բայց որդին նրա հետ համամիտ չէր և չէր ուզում, որ իր հայրը օգներ մագլներին: Երբ իր հոր մահից հետո նա բացում է կաթսան, նա տեսնում է շատ փոքր հողաթափիկ, որի մեջ կար մագաղաթի կտոր: Մագաղաթի մեջ գրված էր հետևյալը՝ «Հուսով եմ, որդի՛ս, որ քեզ դա պետք չի»: Նա նեռվայնությունից գցեց հողաթափիկը կաթսայի մեջ, և սկեց այն աղբամանի փախարեն օգտագործել: Նրա մոտ շատ գյուղացիներ էին գալիս օգնության համար, բայց նա նրանց վռնդում էր: Եվ այդ կաթսայի հետ սկսում էին վատ բաներ կատարվել: Երբ ինչ-որ գյուղացի խնդիր էր ունենում, այդ կաթսան վարագվում էր, օրինակ՝ եթե ինչ-որ մեկը հիվանդությունից բարձր հազում էր, կաթսան էլ եր սկում հազալ և թռթռալով վատ ձայներ հանել: Հետո կախարդը հասկացավ, որ պետք է օգնի գյուղացիներին, և բոլորին օգնելուց հետո կաթսան էլ հիվանդ չէր, և երբ նա հագցրեց հողաթափիկը հագցրեց կաթսայի ոտքին նա լռիվ լռեց և ել նրան չէր նեռվայնացնում: Եվ սրանից հետո կախարդը բոլորին օգնում էր, որպեսզի կաթսան նրան չխանգառեր ապրել:
Վերլուծություն
Պետք է լավ մարդ լինել և բոլորին օգնել, որպեսզի քեզ վատություն չանեն և դու լավ ապրես:
Դավիթ Հովհաննիսյանի ուսումնական բլոգ 